วิธีการลดปริมาณการสึกหรอของใบเลื่อยเพชร

เพื่อให้ใบเลื่อยเพชรมีอายุการใช้งานยาวนานขึ้นและมีประสิทธิภาพในการทำงานสูงขึ้น เราต้องลดการสึกหรอของใบเลื่อยเพชรให้มากที่สุด ดังนั้น วิธีลดการสึกหรอของใบเลื่อย

คุณภาพของส่วนของเพชรเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อการสึกหรอของเครื่องมือ และปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับตัวเครื่องมือ เช่น เกรดเพชร ปริมาณ ขนาดอนุภาค การจับคู่ของสารยึดเกาะและเพชร รูปทรงของเครื่องมือ ฯลฯ ล้วนเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อ การสึกหรอของเครื่องมือ

ระดับการสึกหรอของส่วนเพชรจะขึ้นอยู่กับปัจจัยต่างๆ เช่น วัสดุที่ถูกตัด อัตราป้อนและความเร็วในการตัดที่เลือก และรูปร่างของชิ้นงานวัสดุชิ้นงานที่แตกต่างกันมีความต้านทานการแตกร้าว ความเหนียว และความแข็งแตกต่างกันมาก ดังนั้นคุณสมบัติของวัสดุชิ้นงานจึงส่งผลต่อการสึกหรอของเครื่องมือเพชรด้วย

ยิ่งปริมาณควอตซ์สูง การสึกหรอของเพชรก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้นหากปริมาณออร์โธเคลสสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ กระบวนการเลื่อยก็ค่อนข้างยากภายใต้เงื่อนไขการเลื่อยเดียวกัน หินแกรนิตเนื้อหยาบมีแนวโน้มที่จะแตกร้าวน้อยกว่าหินแกรนิตเนื้อละเอียด

1. หลังจากใช้งานไปสักระยะ ความคมของใบเลื่อยเพชรจะลดลง และพื้นผิวการตัดจะหยาบมันจะต้องทันเวลาการเจียรไม่สามารถเปลี่ยนมุมเดิมและทำลายความสมดุลแบบไดนามิกได้

2. เมื่อไม่ได้ใช้ใบเลื่อยเพชรในการประมวลผล ควรแขวนไว้ที่รูรับแสงหรือวางราบอย่างไรก็ตาม ใบเลื่อยแบนจะต้องไม่ซ้อนกันหรือเหยียบย่ำ และควรได้รับการปกป้องจากความชื้นและการกัดกร่อน

3. การแก้ไขเส้นผ่านศูนย์กลางด้านในของใบเลื่อยเพชรและการประมวลผลรูวางตำแหน่งจะต้องดำเนินการโดยโรงงานเพราะหากการประมวลผลไม่ดีจะไม่เพียงส่งผลต่อการใช้งานใบเลื่อยขั้นสุดท้ายเท่านั้น แต่ยังอาจทำให้เกิดความเสี่ยงอีกด้วยโดยหลักการแล้ว รูรีมไม่ควรเกินเส้นผ่านศูนย์กลางเดิมที่ 20 มม. เพื่อไม่ให้กระทบต่อความสมดุลของความเค้น